Εφιαλτικό επαγγελματικό ταξίδι

01 Η βλάβη

Ο Νίκος οδηγάει σε μια ερημική περιοχή στη βόρεια Ελλάδα. Ο χωματόδρομος είναι βατός! Βατός για το τζιπ του. Βρίζει την ώρα και τη στιγμή που διάλεξε αυτή τη δουλειά. Αντιπρόσωπος λαδιών για μοτοσικλέτες.
Είναι ένα ψηλό όμορφο αγόρι που δεν έχει πατήσει ούτε τα 30 ακόμα. Γυμνασμένος με ένα κορμί γεμάτο μυς που διαγράφεται κάτω από το άσπρο κοντομάνικο μπλουζάκι που φοράει. Τα γαλανά μάτια του ελέγχουν τον δρόμο. Πότε θα φτάσει, αναρωτιέται.
Ανοίγει λίγο το παράθυρο, για να πάρει φρέσκο αέρα. Το κρύο έξω είναι τσουχτερό! Νιώθει το δέρμα του να μπιμπικιάζει. Κλείνει ξανά το παράθυρο. Με το δεξί του χέρι τρίβει το αριστερό που κρατάει το τιμόνι, αλλά και που πάγωσε από το ανοιχτό παράθυρο. Το άσπρο εφαρμοστό κοντομάνικο μπλουζάκι που φοράει φαίνεται λίγο για το κρύο που έχει έξω.
Συνεχίζει να βρίζει για το χωματόδρομο. Γαμώ το κωλοχώρι, μονολογεί. Ξαφνικά παγώνει. Νιώθει το γκάζι να μην τον υπακούει. Το αυτοκίνητο χάνει ταχύτητα. Εκείνος ταράζεται. Με γρήγορες κινήσεις αλλάζει ταχύτητες, κοιτάει το ταμπλό, πατάει όσα κουμπιά μπορεί, αλλά μάταια. Το τζιπ χάνει ταχύτητα και τελικά σταματάει.
Το αυτοκίνητο χαλάει στην ερημική περιοχή. Ο Νίκος βγαίνει από το αυτοκίνητο και φοράει το μαύρο δερμάτινο μπουφάν του, το κρύο είναι τσουχτερό. Ανοίγει το καπό να δει τι γίνεται στον κινητήρα, αλλά είναι σαν μαθηματικά γι΄ αυτόν δεν καταλαβαίνει τίποτα. Κλείνει ξανά το καπό και κοιτάει τον δρόμο. Ερημιά. Η απογοήτευση αρχίζει να τον κυριεύει.
Οι ώρα περνά. Και κανείς δεν περνά από τον ερημικό χωματόδρομο. Βρίζει την ώρα και τη στιγμή που πέρασε από εκεί για να κόψει δρόμο. Τι ήθελε και άκουσε εκείνον τον χωριάτη, για να εξοικονομήσει δύο ευρώ βενζίνη. Ο μαλάκας!
Ξαφνικά βλέπει ένα αυτοκίνητο. Χαρούμενος σηκώνει τα δύο του χέρια και κάνει νόημα στο αυτοκίνητο που έρχεται. Με χαρά βλέπει το τζιπ να σταματάει. Οι πόρτες ανοίγουν και κατεβαίνουν τρεις άντρες. Ο Νίκος τους κοιτάει καλά. Ντυμένοι με δερμάτινα μπουφάν, τζιν και μπότες. Από τη κορμοστασιά τους διακρίνει ότι είναι γυμνασμένοι με άγρια αλλά και όμορφα πρόσωπα. Σκληρά πρόσωπα της επαρχίας.
- Τι έπαθες; Ρωτάει ο ένας, ο αξύριστος! Ήταν αυτός που είχε το πιο σκληρό πρόσωπο και βλέμμα.
- Ξαφνικά σταμάτησε, απαντά ο νεαρός. Βλέπει τον ένα από τους τρεις τον πιο όμορφο ίσως να ελέγχει το αυτοκίνητο, να διαπιστώσει αν υπάρχει συνεπιβάτης. Αφού διαπίστωσε ότι ο Νίκος ήταν μόνος του κοίταξε τους άλλους με νόημα. Εκείνοι χωρίς να χάσουν στιγμή άρχισαν να τον περιτριγυρίζουν περίεργα.
Ο κλοιός γύρω του όλο και στένευε. Ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
- Μήπως μπορείτε να με πετάξετε μέχρι το επόμενο χωριό για να βρω βοήθεια. Τους ρώτησε, χαμογελώντας παράλληλα.
Εκείνοι λες και έκαναν ότι δεν άκουσαν. Μόνο ο αξύριστος μίλησε:
- Να σε πετάξουμε και βέβαια… απάντησε! Οι άλλοι δύο χαμογέλασαν πονηρά.
- Αν δεν σας κάνει κόπο, ψέλλισε αμήχανα ο Νίκος.
- Κόπο τι κόπο; Χαρά μας να αποκτήσουμε έναν σκλάβο! Είπε κυνικά ο αξύριστος.
- Τι είπατε; Ρώτησε ο Νίκος και το χαμόγελο έφυγε από τα χείλη του. Τώρα κατάλαβε ότι είχε μπλέξει. Θα έπρεπε να αμυνθεί! Και οι τρεις τον κύκλωσαν σε απόσταση αναπνοής. Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω προς το αυτοκίνητο. Ο ξανθός του έδωσε μια δυνατή σπρωξιά με τα δύο του χέρια στο στήθος. Τόσο δυνατή που τον πέταξε με την πλάτη στο αυτοκίνητο του. Δεν πρόλαβε ούτε καν να σηκώσει τα χέρια του για να αμυνθεί και δέχθηκε τις πρώτες γροθιές στο στομάχι.
Οι γροθιές έπεφταν σαν βροχή στους κοιλιακούς του. Δεν μπορούσε να αντισταθεί. Προσπάθησε μα μάταια. Τον χτυπούσαν παντού. Οι δύο τον άρπαξαν από τα χέρια. Και πάλι ξύλο, μέχρι που γονάτισε, σχεδόν λιπόθυμος. Ένιωσε να του βάζουν τα χέρια στη πλάτη. Προσπάθησε να αντισταθεί μα δεν είχε άλλες δυνάμεις. Ένιωσε τις χειροπέδες να δένουν τους καρπούς του. Και μετά μια γονατιά στο πρόσωπο, τον έκανε να χάσει το φως από τα μάτια του.